17 Νοε 2007

35 και σήμερα

Το ταξίδι έκλεισε!
Φέτος τα Χριστούγεννα θα είμαστε εδώ:




Χιόνι, κρύο -καιρός για δύο-, καλό φαγητό, ωραία γλυκά, γιορτινή ατμόσφαιρα...

Εγώ κι Αυτός Μαζί...

Βιέννη, ερχόμαστε!

27 Οκτ 2007

Γιατί έτσι θέλω

Σου απλώνω το χέρι
όχι για να μου το απλώσεις κι εσύ
Σε κοιτώ στα μάτια
όχι για να με κοιτάξεις κι εσύ
Σου λέω γλυκά λόγια
όχι για να μου πείς κι εσύ τα ίδια
Σε αγαπώ
όχι γιατί μπορεί κι εσύ να μ’ αγαπάς
Αλλά, γιατί έτσι θέλω.

Γ.ΔΑΜΑΣΚΗΝΟΣ

15 Οκτ 2007

Λες;


Αγαπημένος μου: -Μα αγάπη μου ξέχασες το κινητό σου; Ποτέ ξανά δεν το έχεις ξεχάσει...
Εγώ: -Μάλλον έχω αρχίσει να γερνάω καρδούλα μου.
Αγαπημένος μου: -Από τώρα; Και τι θα γίνει σε 30 χρόνια;
Εγώ: -Και τι σε νοιάζει τι θα γίνει σε 30 χρόνια;
Αγαπημένος μου: -Τι με νοιάζει; Μα δίπλα σου θα είμαι.
Εγώ: - Γιατί, θα είμαστε μαζί σε 30 χρόνια;
Αγαπημένος μου: -Θα με έχεις ξεκάνει πιο νωρίς ε; Άσε με βρε τουλάχιστον να ζήσω μέχρι τα 60, να χαρώ τα παιδάκια μας!
Εγώ: .... (Σιωπώ αλλά στο πρόσωπο διαγράφεται ένα χαμογελάκι έκπληξης και ευτυχίας).

Κι αφού περάσει το πρώτο σοκ της έκπληξης, βρε λες, σκέφτομαι, σε 30 χρόνια να είμαστε ακόμη μαζί;
Και ναι, το ομολογώ, για πρώτη φορά πιάνω τον εαυτό μου να του αρέσει η ιδέα...

30 Σεπ 2007

Το πρώτο ΜΑΣ φιλί....


Σ' ένα παγκάκι, πλάι στη θάλασσα...


"ο τρόπος που ΜΕ φιλούσες...
ήταν ο τρόπος που ΣΕ φιλούσα
ήταν το ίδιο
ήταν σαν ο ένας να προκαλεί τον άλλο
και να ανταποκρίνεται
σαν τα χείλη μας να "έψαχναν"
τα χείλη του άλλου
με κάθε τρόπο
έβγαινε από "εκεί" κάθε πιθανό συναίσθημα
σαν να ήταν η μοναδική του διέξοδος
τα χείλη μου... ταίριαξαν στα δικά σου
κόλλησαν
δεν ήθελα, σχεδόν, να αναπνεύσω
και αν το έκανα, ήθελα να ήταν η δική σου ανάσα"


Ένα χρόνο μετά...

"ο τρόπος που ΜΕ φιλάς..
είναι ο τρόπος που ΣΕ φιλώ
είναι το ίδιο
είναι σαν ο ένας να προκαλεί τον άλλο
και να ανταποκρίνεται
σαν τα χείλη μας να "ψάχνουν"
τα χείλη του άλλου
με κάθε τρόπο
βγαίνει από "εκεί" κάθε πιθανό συναίσθημα
σαν να είναι η μοναδική του διέξοδος
τα χείλη μου... ταίριαζουν στα δικά σου
κολλάνε
δεν θέλω, σχεδόν, να αναπνεύσω
και αν το κάνω, θέλω να είναι η δική σου ανάσα"

22 Σεπ 2007

Σε διψώ...


Όταν κάνω έρωτα μαζί σου
είναι σαν να πίνω θαλασσινό νερό.
Όσο περισσότερο πίνω τόσο περισσότερο διψώ.
Ώσπου δεν γίνεται πια να ξεδιψάσω
αν δεν πιω τη θάλασσα όλη.

Κένεθ Ρέξροθ (ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ: Γιώργος Μπλάνας)

27 Αυγ 2007

26 Αυγ 2007

Όλη η Ελλάδα ένα πυροτέχνημα....


(Ο τίτλος δανεικός...)

Έχω μέρες να δω τον ουρανό καθαρό, τον ήλιο να λάμπει...
Έχω μέρες να μυρίσω καθαρό αέρα...
Έχω μέρες να νιώσω ήρεμη...

Η ψυχή μου βασανίζεται από φόβο...
Η σκέψη μου σ' αυτούς που χάθηκαν, σ' αυτούς που πονούν, που μετρούν πληγές, που παλεύουν...

24 Αυγ 2007

Άτιτλο



Σύννεφα καπνού πλησίαζαν απειλητικά...



Κατάφεραν να εξαφανίσουν ακόμη και τον ήλιο...




Απόψε νύχτωσε νωρίς...
Κι αυτή τη νύχτα μυρίζει καμένο...


20 Αυγ 2007

Προσευχή


Μεγαλοδύναμε Κύριε, τον αγαπώ...

Για αυτό δώσε μου τη δύναμη να τον αγαπώ έτσι όπως κανείς δεν με έχει διδάξει:

Να τον αγαπώ χωρίς προσδοκία, χωρίς απαίτηση, χωρίς σύγκριση, χωρίς παζάρι, χωρίς γκρίνια, χωρίς οργή, χωρίς αδημονία.

Να τον αγαπώ και να μην τον κατασκοπεύω,να μην τον εκβιάζω, να μη προσπαθώ να με θαυμάσει,να μη προσπαθώ να με λυπηθεί.

Να αποζητώ το καλό του όσο και το δικό μου καλό,και να μη θυμώνω όταν αυτά τα δύο δε συμπίπτουν.

Να αντέχω να περιμένω, να αντέχω να μη μοιάζει με ίνδαλμά μου,να αντέχω να μου ανατρέπει τα όνειρά μου.

Να δέχομαι να μη με καταλαβαίνει έτσι όπως το εννοώ εγώ.

Να δέχομαι να μη τον καταλαβαίνω έτσι όπως το εννοώ εγώ.

Να τον χαίρομαι περισσότερο από όσο του παραπονιέμαι,να τον χαίρομαι χωρίς να τον διορθώνω.

Να τον θαυμάζω χωρίς να υπολογίζω πως θα τον κακομάθω.

Να γίνομαι περισσότερο σπλαχνική παρά δίκαιη.

Να μη του φωνάξω ποτέ πως μετάνιωσα.

Μεγαλοδύναμε φώτισέ με με την αγάπη την ελεύθερη, την αγάπη την σταυρωμένη.

Να δραπετεύσω από την δυναστεία του έρωτά μου,από την αλαζονεία της γνώμης μου, από την ζητιανιά του κορμιού.

Να κάνω καρτερία στην απόρριψη, υπακοή σε αυτό που δεν καταλαβαίνω.

Να λυγίζω στην άγνοια και την αδυναμία μου.

Να τον κερδίσω μονάχα αγαπώντας τον.

Απλά και αληθινά.

Απλά και ήσυχα.

Αφού η αγάπη η καθαρή είναι πάντα, πάντα αμοιβαία.



Της Μάρως Βαμβουνάκη

17 Αυγ 2007

Σ' αγαπάω...

Έρχονται ώρες
που όλα τα φοβάμαι
όσα θυμάμαι
κι ακόμα με πονούν
αυτές τις ώρες
να το θυμάσαι
πλάι μου να'σαι
όταν θα'ρθούν
δίπλα μου να'σαι
μαζί σου να με βρούν.

Να μ'αγκαλιάζεις
για να σ'αισθάνομαι
κι αν δεις να χάνομαι
να μ'ανεβάζεις
να με ησυχάζεις
και να με νοιάζεσαι
να με χρειάζεσαι
όπως κι εγώ.

Έρχονται ώρες
που οι σκέψεις με πληγώνουν
και δεν τελειώνουν
τα "πώς" και τα "γιατί"
γι'αυτές τις ώρες
κι οι δυο μας φταίμε
κι ό,τι κι αν λέμε
τι ωφελεί
φτάνει που κλαίμε
και που είμαστε μαζί.

Να μ'αγκαλιάζεις
για να σ'αισθάνομαι
κι αν δεις να χάνομαι
να μ'ανεβάζεις
να με ησυχάζεις
και να με νοιάζεσαι
να με χρειάζεσαι
όπως κι εγώ.

Στίχοι: Ελένη Ζιώγα
Μουσική: Αντώνης Μιτζέλος
Εκτέλεση: Γιάννης Κότσιρας


Για σένα που όταν εγώ πέφτω, εσύ στέκεσαι όρθιος...

24 Ιουλ 2007

Φοβάμαι...




να ονειρευτώ,

μήπως το κύμα της πραγματικότητας

έρθει ορμητικό

και σαρώσει τα όνειρά μου...

 

7 Ιουλ 2007

Θησαυρέ μου...



Τα βλέπεις τούτα τα χέρια; Έχουν μετρήσει
τη γης, έχουν ξεχώσει, ξεχωρίσει έχουν
τα ορυκτά, τα δημητριακά της,
τον πόλεμο έχουν ζυμώσει και την ειρήνη,
έχουν καταργήσει τις αποστάσεις
όλων των ποταμιών και των θαλάσσιων δρόμων,
μόνο όμως που,
όταν τρέχουν,
απάνω σου, μικρό μου,
απάνω σου, σπυράκι του σταριού, χελιδονάκι μου,
δεν φτάνουν τα φτωχά να σε χωρέσουνε
και μέχρις εξαντλήσεως πλήρους
αγκαλιάζουν τις δίδυμες περιστερές
που φωλιάζουν ή πετάνε στο στήθος σου,
ταξιδεύουν όλο το μάκρος των ποδιών σου
και τυλίγονται στο φως του ζωστήρα σου.
Για μένα ΕΣΥ είσαι ο θησαυρός ο αληθώς αμύθητος,
ο από τη θάλασσα και τα κοράλλια της όλα πλουσιότερος,
έτσι όπως είσαι άσπρη και γαλάζια και απέραντη
σαν τη γη την ώρα του θέρου.
Σ’ αυτή τη χώρα,
από τα πόδια έως το μέτωπό σου,
θέλω να πηγαίνω, όλο να πηγαίνω,
ΕΚΕΙ θέλω συνεχώς να πηγαίνω,
ώσπου να μου στερέψει επί τέλους ο βίος.


Pablo Neruda - Η εις το άπειρον τείνουσα


15 Ιουν 2007

(Η) λυπημένη...


Στην πέτρα της υπομονής
κάθισες προς το βράδι
με του ματιού σου το μαυράδι
δείχνοντας πως πονείς.

Κι είχες στο νου σου το σκοπό
που ξεκινά το δάκρυ
κι ήσουν κορμί
που από την άκρη γυρίζει στον καρπό.

Κι είχες στα χείλη τη γραμμή
που είναι γυμνή και τρέμει
σαν η ψυχή γίνεται ανέμη
και δέουνται οι λυγμοί.

Μα της καρδιάς σου ο σπαραγμός
δε βόγκηξε
κι εγίνη το νόημα που στον κόσμο δίνει
έναστρος ουρανός.

Γιώργος Σεφέρης

9 Ιουν 2007

Θυμάμαι....

ένα τραγούδι… Ένα τραγούδι γραμμένο πάνω στο θρανίο μιας μαθήτριας της Γ΄ Λυκείου… Πάνε χρόνια από τότε, κι όμως όταν το ακούω νιώθω σα να μην έχει περάσει μια μέρα….



Το φως να παίρνει την ματιά ο χώρος τα όνειρά σου
και τα νερά του ποταμού να σε τραβάν μακριά
ότι κι αν ονειρεύτηκες να φεύγει από κοντά σου
να απλώνεις μα τα χέρια σου να πέφτουνε βαριά

Και τι δεν μου' χες ορκιστεί και τι δεν μου' χες τάξει
μα τώρα η απουσία μου σε κάνει και ξεχνάς
δέσε καλά τις μαγικές στιγμές μας με μετάξι
και φώτισε τον ουρανό σχήμα της μοναξιάς

χωρίς πνοή χωρίς ματιά μόνο με τα όνειρά μου
με τρόχισαν οι άνεμοι που πάντα κυνηγώ
αυτοί που με ορίζουνε αυτοί που με πετάνε
αυτοί που με τινάζουνε στον τοίχο στο κενό

κορμί που σχίζεται στα δυο στα βράχια του αοράτου
μνήμες θολές και μια γλυκιά λήθη της λησμονιάς
στης μοναξιάς τον κόκκινο από αίμα πίδακα του
που ξεπετάγεται σα φως που φέγγει της στεριάς

το μαγικό στου φεγγαριού ονειροπόλειμά σου
το' χεις ξεχάσει κι είν' αργά καιρός να κοιμηθείς
με κάποιον που δεν τον χωρά η μαγική αγκαλιά σου
τις ώρες που περάσαμε μαζί θα μοιραστείς

μα εγώ πονώ για σένανε και σιωπηλά υποφέρω
μήπως τα μάτια που αγαπώ δακρύζουν στα κρυφά
τι κι αν με πούλησες φτηνά μια νύχτα και το ξέρω
κάθε στιγμή σε φέρνω εδώ κοιτώντας τα νερά

χορεύεις με τις μνήμες σου πετάς με τα όνειρά σου
αρχαίου δράματος χωρός περνάς στην αγορά
πετάς τα ρούχα σου γυμνός αγγίζεις την χαρά σου
φωτίζεις μόνο μια στιγμή και ζεις για μια φορά

Σαν Φως, Υπόγεια Ρεύματα

5 Ιουν 2007

...σου δίνω εμένα...

Ας είχα κι εγώ φτερά σαν εσένα
μαζί σου να φεύγω σε μέρη χαμένα
στα μέρη που πήγες ποτέ μου δεν πήγα
τα τόσα που είδες ποτέ μου δεν είδα

Αν θέλεις φτερά σου δίνω εμένα
μαζί προχωράμε σε μέρη κρυμμένα
σβήσε απ' το νου τη ζωή την παλιά
μας φτάνει η δική μου στην δική σου αγκαλιά

Ας είχα κι εγώ τα δικά σου τα μάτια
φωλίτσες να χτίσω για σένα παλάτια
ζωή μου η ζωή σου, ψυχή σου η ψυχή μου
στο τέρμα μαζί σου, στο τέρμα μαζί μου

Αν θέλεις φτερά σου δίνω εμένα
να μην ανταμώνεις, μη βλέπεις κανένα
βάρκα εγώ , πανιά εσύ και κατάρτια
στου κόσμου μη πέσουμε πάλι τα μάτια

η βάρκα εγώ το κατάρτι εσύ
στο γύρω του κόσμου να βγούμε μαζί


Λεωνίδης Μιχάλης

13 Απρ 2007

Μου λείπεις...



Γυρίζω σπίτι μοναχός
άλλη μια νύχτα
μια καληνύχτα γυρεύω ο φτωχός
Ξεθεωμένος απ΄τα ψέματα
τα ζάρια και καπνούς
όλα τ' αδέσποτα ρωτώ
μήπως σε είδαν
Πού να σε βρω

Της αγάπης την ουσία
τη μετρώ στην απουσία
κι όλο γίνομαι κομμάτια
καστανά γλυκά μου μάτια

Όσα κι αν ήξερα
τα ξέχασα κοντά σου
και τη ματιά σου εχω μόνο φυλαχτό
Μ' ενα χαμόγελο
τα σύννεφα σκορπίζεις
και με φωτίζεις μ'ενα φως αληθινό
Αληθινό


Της αγάπης την ουσία
τη μετρώ στην απουσία
...

Στίχοι -μουσική: Μ. Πασχαλίδης

28 Μαρ 2007

Πόνος;


When the day is long and the night, the night is yours alone,
When you're sure you've had enough of this life, well hang on.
Don't let yourself go, everybody cries and everybody hurts sometimes.

Sometimes everything is wrong. Now it's time to sing along.
When your day is night alone,
If you feel like letting go,
When you think you've had too much of this life, well hang on.

Everybody hurts. Take comfort in your friends.
Everybody hurts. Don't throw your hand. Oh, no. Don't throw your hand.
If you feel like you're alone, no, no, no, you are not alone

If you're on your own in this life, the days and nights are long,
When you think you've had too much of this life to hang on.

Well, everybody hurts sometimes,
Everybody cries. And everybody hurts sometimes.
And everybody hurts sometimes. So, hold on, hold on.
 ...

27 Μαρ 2007

Ονειρεύομαι...



Ήρθες στη ζωή μου εσύ
κι ο δρόμος μου αλλού μ΄οδηγεί
να κάνω μια καινούρια αρχή δε φοβάμαι

Πίσω αφήνω ότι πονά
και πάω όπου θέλει η καρδιά
με χέρια ενωμένα σφιχτά περπατάμε

Ένα να ΄μαστε για πάντα εμείς
να μη μας χωρίσει κανείς καρδιά μου
Ενα και μαζί να πάμε μακριά
σ΄όλα τα ταξίδια εσύ κοντά μου

Αν τολμάς όλα δικά σου θα γίνουν
εκείνα που τόσο αγαπάς
Αν τολμάς όπου θελήσεις και όπου ζητήσεις
στο τέλος θα πας
Ενα να ΄μαστε για πάντα εμείς
να μη μας χωρίσει κανείς καρδιά μου

Ήρθες στη ζωή μου εσύ
του έρωτα φινάλε κι αρχή
σου δίνω και ψυχή και κορμί σ΄αγκαλιάζω
Κράτα με για πάντα εδώ
στα χέρια σου λιμάνι να βρω
στα μάτια σου τον κόσμο εγώ να κοιτάζω


Ένα να ΄μαστε για πάντα εμείς...

24 Μαρ 2007

Απόψε τραγουδάω...




Επειδή σ' αγαπώ
ως και οι πέτρες ανθίζουν στη γλάστρα
επειδή σ' αγαπώ
το φεγγάρι φιλιέται με τ' άστρα
επειδή σ' αγαπώ
σ' αγαπώ γράφω σ' όλους τους στίχους
επειδή σ' αγαπώ
ξαγρυπνώ στης καρδιάς σου τους ήχους

Επειδή σ' αγαπώ
τα φτερά ξαναράβω στους ώμους
επειδή σ' αγαπώ
ξαναβγαίνω με τσέρκι στους δρόμους
και φωνάζω στους δρόμους
σ' αγαπώ

Επειδή σ’ αγαπώ
τα λαμπιόνια του ο ήλιος ανάβει
επειδή σ' αγαπώ
το κρεβάτι μας είναι καράβι
επειδή σ' αγαπώ
το ταξίδι αυτό δεν τελειώνει
επειδή σ' αγαπώ
τούτη η λέξη ποτέ δε παλιώνει


Επειδή σ' αγαπώ - Μ. Μητσιάς

19 Μαρ 2007

Αναγνώσεις (Ι)


«Πρέπει να γυρίσουμε στο γραφείο», είπε τελικά η Ιρένε.
«Πρέπει».
Αλλά δε σάλεψαν. Η Ιρένε έκοψε μερικά χορταράκια και τα έφερε στο στόμα της, δαγκώνοντάς τα για να γευτεί το χυμό τους. Γύρισε να κοιτάξει το φίλο της κι εκείνος βούλιαξε στα σκοτεινά της μάτια. Δίχως να σκεφτεί, ο Φρανσίσκο την τράβηξε κοντά του κι αναζήτησε το στόμα της. Ήταν ένα φιλί αγνό, χλιαρό, απαλό, κι ωστόσο είχε το αποτέλεσμα μια υποχθόνιας δόνησης στις αισθήσεις τους. Ένιωσε καθένας την επιδερμίδα του άλλου τόσο συγκεκριμένη και κοντινή, όσο ποτέ άλλοτε, το σφίξιμο των χεριών τους, την οικειότητα μιας επαφής που λαχταρούσε από πάντα. Ένα ζεστό κύμα ξεχύθηκε στα κόκαλα, στις φλέβες, στην ψυχή τους, κάτι που δεν το είχαν γνωρίσει ποτέ ή το είχαν ξεχάσει ολότελα, αφού τίποτα δεν είναι τόσο εύθραυστο όσο η μνήμη της σάρκας. Τα πάντα εξαφανίστηκαν γύρω τους και δεν ένιωθαν παρά τα χείλη τους ενωμένα να παίρνουν και να δίνουν. Στην πραγματικότητα μόλις που ήταν φιλί, η υπόνοια μιας επαφής προσδοκώμενης και αναπόφευκτης, αλλά και οι δυο ήταν βέβαιοι πως αυτό θα ήταν το μοναδικό φιλί που θα μπορούσαν να θυμούνται ως το τέλος της ζωής τους, κι απ’ όλα τα χάδια το μόνο που θ’ άφηνε ανεξίτηλη σφραγίδα στις νοσταλγίες τους. Κατάλαβαν πως ακόμη κι ύστερα από χρόνια θα μπορούσαν ν’ αναπολούν με ακρίβεια το υγρό και θερμό άγγιγμα των χειλιών τους, το άρωμα από το νωπό γρασίδι και τη θυελλώδη έξαρση των ψυχών τους. Αυτό το φιλί κράτησε όσο ένας στεναγμός.

Ιζαμπέλ Αλιέντε, Του Ἐρωτα και της Σκιάς

15 Μαρ 2007

Επιθυμία...



Έτσι κι αλλιώς μια μέρα θα χωρίσουμε

Από έρωτα, από θάνατο, από χρόνο

Θα ήθελα όμως να χωρίσουμε μαζί

Όχι χώρια


Ν. Δήμου

14 Μαρ 2007

Μια λέξη...


Η λέξη με είχε
με βρήκε
με είπε.
Κι εγώ
μονάχα "ευχαριστώ".
Στη λέξη
μια λέξη.
Ο κόσμος.


Γ. Ρίτσος

Σ' ευχαριστώ που μ' αγαπάς...
Που μου δίνεσαι...
Που είσαι "δίπλα" μου ...πάντα...
Που με στηρίζεις...
Σ' ευχαριστώ που υπάρχεις...

1 Μαρ 2007

Πρώτη Μάρτη...

σήμερα...Η Άνοιξη ήρθε...
Μια Άνοιξη που μοιάζει σα να μην έφυγε ποτέ... Έξω και...μέσα...


Η ψυχή μου σαλεύει στο πρώτο κάλεσμά σου
Οτι κοιμίζει ο χειμώνας ζωντανεύεις ξανα
Όλα χαμογελάνε στο γλυκό περασμά σου
Όλα μοιάζουν καινούργια και όμως τόσο γνωστά


Το άρωμά σου αέρας που ξυπνάει τα φύλλα
Το άγγιγμά σου ένα ξόρκι απο θρησκεία παλιά
Μια αιτία να υπάρχω η αναμονή σου

Κοιτάω γύρω μου άνοιξη...

Θέλω μαζί σου να μείνω
Στο χορό που έχεις στήσει να μπω και να χαθώ
Απ'το ποτό σου όταν πίνω
Μη ρωτάς, δεν ξέρω αν είμαι δυνατη
Φτιάξε εσύ τις εικόνες
Βάλε χρώμα σε όλες τις γωνιές του μυαλού
Να ενωθώ με το φως σου
Στις άγνωστες πολιτείες του νου...

Το κορμί μου ξυπνάει όταν γυρίζεις κοντά του
Και στο αίμα μου νιώθω ένα γλυκό πυρετό
Μες στο βλέμμα μου χτίζεται ότι έχει γκρεμίσει
Στο καπνό σου ζητάω ένα ψέμα να βρώ

Το άρωμά σου σχεδία μακριά που με πάει
Το άγγιγμά σου μια ζάλη απο θείο ποτό
Μια αιτία να φεύγω ξανά ο ερχομός σου

Κοιτάω γύρω μου άνοιξη...

Θέλω μαζί σου να μείνω
Στο χορό που έχεις στήσει να μπω και να χαθώ
Απ'το ποτό σου όταν πίνω
Μη ρωτάς, δεν ξέρω αν είμαι δυνατη
Φτιάξε εσύ τις εικόνες
Βάλε χρώμα σε όλες τις γωνιές του μυαλού
Να ενωθώ με το φώς σου
Στις άγνωστες πολιτείες του νου...

26 Φεβ 2007

Νανούρισμα


Σαν δυο σταγόνες μοιάζουμε
σαν δυο Θεούς σε θέλω
στ' απόμακρα τα σύννεφα
μόνος σε ταξιδεύω.

Να 'σουν δροσοσταλιά μικρή
στους ώμους μου να γέρνεις
στης άνοιξης τα πρωινά
τα ρόδα να μαραίνεις.

Ξυπνώ και βλέπω γύρω μου
ξυπνώ δεν σε γνωρίζω
χαμήλωσα και τις φωνές
για να σε νανουρίζω.

Να 'σουν βροχούλα ξαφνική
που πέφτει στα ποτάμια
να σκέπαζες με τον αφρό
τα άδεια μου σκοτάδια.

Η καταιγίδα δυνατά
γύρω σε παρασέρνει
μες στην υγρή της τη ροή
στα χρώματα χορεύει.

Της άνοιξης τα πρωινά
δεν φέρνουν καταιγίδες
μοιάζουνε μόνο στις λευκές
τις άγραφες σελίδες.


Στίχοι: Υπόγεια Ρεύματα
Μουσική: Υπόγεια Ρεύματα


Ονειρά γλυκά παραμύθι μου...

24 Φεβ 2007

Καλημέρα...

 
Φέρνω την κούπα στα χείλη...
Πρώτα απολαμβάνω τη μυρωδιά...
Μετά έρχεται η πρώτη γουλιά καφέ...
Στο μυαλό μου έρχεται η εικόνα... Εσύ κι εγώ, αγουροξυπνημένοι, να πίνουμε μαζί καφέ...
Μέχρι κι ο καφές είναι διαφορετικός όταν τον πίνουμε μαζί...Άλλο άρωμα, άλλη γεύση...
Πόσο διαφορετικά, πόσο πιο όμορφα είναι να απολαμβάνω τον πρώτο καφέ της ημέρας -και το δεύτερο, και τον τρίτο- όταν σε έχω δίπλα μου... Όταν μπορώ να κοιτάζω τα χαμογελαστά σου μάτια... Όταν μπορώ να απλώσω το χέρι μου και να σε αγγίξω... Όταν μπορώ να χωθώ στην αγκαλιά σου...
Όλα είναι πιο όμορφα, όλα είναι ξεχωριστά, όταν ΕΣΥ είσαι δίπλα μου...

Καλή σου μέρα παραμύθι μου...

21 Φεβ 2007

Σε θέλω...

Είναι το φως σου που μ' αγγίζει και ανθίζω
είναι που έμαθα στο τίποτα να ελπίζω
είναι που έπαψα την τύχη μου να βρίζω
μια τύχη άτυχη που πια δεν την γνωρίζω
....
Είναι τα μάτια σου που κλείνεις και τρομάζω
είναι που μέσα σου σαν χρώμα ξεθωριάζω
είναι που θέλω το κορμί σου και διστάζω
μη φύγει τ' όνειρο καθώς θα σ' αγκαλιάζω
....



13 Φεβ 2007

Για σένα... Έρωτά μου...

Δε σε περίμενα...
Κι όμως ήρθες...
-να με βρεις...
Ξαφνικά σαν της άνοιξης μπόρα -ένα ζεστό πρωινό του Σεπτέμβρη....
Ήρθες...  -όπως το είχες υποσχεθεί...
Με του πόθου στα μάτια -αυτά τα μάτια τα χαμογελαστά...
το υγρό αντιφέγγισμα, -που με κάνει να ταξιδεύω...
να γεμίσεις με φως της ζωής μου -μια ζωή που δεν έχει νόημα πια χωρίς εσένα...
εκείνα τα σκουρα ανέλπιστα -και έδωσες στα πάντα νέα πνοή...
Ήρθες... -ναι, είσαι πια εδώ...
Κι ήταν του έρωτα η πολυπόθητη
ώρα...
-είναι του έρωτα η ώρα...Η δική μας ώρα...

Σ΄ αγαπώ...


Ίσως η απουσία είναι παρουσία

Ίσως η απουσία σου είναι παρουσία, χωρίς εσύ να είσαι,
χωρίς εσύ να πας να κόψεις το μεσημέρι
σαν ένα γαλάζιο λουλούδι, χωρίς εσύ να περπατάς
πιο αργά ανάμεσα στην ομίχλη και στους πλίνθους,

χωρίς εκείνο το φως που κρατάς στο χέρι
που ίσως άλλοι δεν θα δουν να χρυσίζει,
που ίσως κανείς δεν έμαθε ότι βλασταίνει
σαν την κόκκινη καταγωγή του τριαντάφυλλου,

χωρίς εσύ να είσαι, επιτέλους, χωρίς να έρθεις
απότομη, ερεθιστική, να γνωρίσεις τη ζωή μου,
καταιγίδα από ροδώνα, σιτάρι του ανέμου,

και από τότε είμαι γιατί εσύ είσαι,
και από τότε είσαι, είμαι και είμαστε,
και για χάρη του έρωτα θα είμαι, θα είσαι, θα είμαστε.


P. Nerouda

Θα είμαι...Θα είσαι.. Θα είμαστε...
Ναι, αγάπη μου, θα είμαστε... Κι αυτός ο πληθυντικός μου αρέσει τόσο...




11 Φεβ 2007

Βρέχει...



... κι εγώ τυλίχτηκα
σ' αυτή την αγκαλιά
στα σκουριασμένα σύννεφα στα φύλλα
στης βρεγμένης γης τη μυρωδιά

Ας ήτανε να πνιγώ σαν μια σταγόνα
μέσα στα χείλια σου εγώ
βροχή μου σκέπασε αυτή τη γωνιά
τούτο το σώμα που διψά

Βρέχει και στους καταυλισμούς
χορεύουν τα παιδιά
στάζει ο θεός στις προσευχές στο ντέφι
στις καρδιές στα πόδια τα γυμνά

Ας ήτανε να πνιγώ σαν μια σταγόνα
μέσα στα χείλια σου εγώ
βροχή μου σκέπασε αυτή τη γωνιά
τούτο το σώμα που διψά

Ήρθες βροχή μου κι άλλαξες
το δρόμο και το νου

και βούλιαξε το βήμα μου ποτάμι
κι άθελά μου με τραβάς αλλού

Ας ήτανε να πνιγώ σαν μια σταγόνα
μέσα στα χείλια σου εγώ
βροχή μου σκέπασε αυτή τη γωνιά
τούτο το σώμα που διψά

9 Φεβ 2007

Πέντε μήνες πριν...



- Υπάρχει κάτι που θα ήθελες να μοιραστείς μαζί μου έτσι...αυθόρμητα;
- Χμ... Ένα τραγούδι?
- Αχχχ... Ό,τι θέλεις μικρούλι μου
- Αυτό θα μοιραζόμουν, άντε και μια τάρτα σοκολάτα...
- Παίρνω λοιπόν την τάρτα και περιμένω το τραγούδι
- Ξέρεις ένα που λέει... Αχ δεν το θυμάμαι καλά.... Έχει τίτλο "Το βαλς"...


Ο παγωμένος Δούναβης της καρδιάς μου
σταμάτησε ξαφνικά να κυλά
Τα νερά του δεν πήγαιναν πουθενά
κι ό,τι αγάπησα και μ' αγάπησε νόμισα
πως χάθηκε στα σκοτεινά και παντοτινά

Ώσπου ξανάρθες και μου 'δωσες το χέρι,
έλα προστάζεις, η αγάπη είναι φωτιά

Τη ζωή μου θύμισες και να 'ταν μόνο ετούτο,
μ' έσυρες κι αρχίσαμε τους κύκλους του χορού
και το βαλς σαν βάλσαμο το νοιώθω μεσ' το αίμα
σαν κραυγή του θάνατου σαν γέλιο ενός μωρού






8 Φεβ 2007

Τόσο τρυφερά, τόσο απλά...



Έτσι όπως σ' έχω αγκαλιά
κι έχεις ακουμπήσει στα σεντόνια
Θεέ μου λέω η πρώτη μας βραδιά
κάνε να κρατήσει χίλια χρόνια

Πάνω απ' το απαλό σου το κορμί
πίνω σαν το μέλι τις σταγόνες
έλα να πετάξουμε μαζί
πάντα ερωτευμένοι στους αιώνες

Aγγιξέ με ζάλισέ με πάρε με ψηλά
φίλησέ με τύλιξέ με στα χέρια σου ζεστά
κι ας το πούμε κι ας ορκιστούμε κάθε μας βραδιά
όσο ζούμε να ξαναζούμε την πρώτη μας φορά


Όπως αφηνόμαστε γλυκά
τώρα νυσταγμένοι στο κρεβάτι
Θεέ μου λέω να 'μαστε καλά
πάντα ξεχασμένοι στην αγάπη


Έχεις κουραστεί μα εγώ είμαι εδώ
γείρε στο κορμί μου και κοιμήσου
όπου και να βγει θα σ' αγαπώ
έγινε η ζωή μου πια δική σου


Aγγιξέ με ζάλισέ με πάρε με ψηλά
φίλησέ με τύλιξέ με στα χέρια σου ζεστά
κι ας το πούμε κι ας ορκιστούμε κάθε μας βραδιά
όσο ζούμε να ξαναζούμε την πρώτη μας φορά

Μετρώ τις μέρες, μετρώ τις ώρες...