15 Οκτ 2007

Λες;


Αγαπημένος μου: -Μα αγάπη μου ξέχασες το κινητό σου; Ποτέ ξανά δεν το έχεις ξεχάσει...
Εγώ: -Μάλλον έχω αρχίσει να γερνάω καρδούλα μου.
Αγαπημένος μου: -Από τώρα; Και τι θα γίνει σε 30 χρόνια;
Εγώ: -Και τι σε νοιάζει τι θα γίνει σε 30 χρόνια;
Αγαπημένος μου: -Τι με νοιάζει; Μα δίπλα σου θα είμαι.
Εγώ: - Γιατί, θα είμαστε μαζί σε 30 χρόνια;
Αγαπημένος μου: -Θα με έχεις ξεκάνει πιο νωρίς ε; Άσε με βρε τουλάχιστον να ζήσω μέχρι τα 60, να χαρώ τα παιδάκια μας!
Εγώ: .... (Σιωπώ αλλά στο πρόσωπο διαγράφεται ένα χαμογελάκι έκπληξης και ευτυχίας).

Κι αφού περάσει το πρώτο σοκ της έκπληξης, βρε λες, σκέφτομαι, σε 30 χρόνια να είμαστε ακόμη μαζί;
Και ναι, το ομολογώ, για πρώτη φορά πιάνω τον εαυτό μου να του αρέσει η ιδέα...

4 σχόλια:

eρωτακι είπε...

Είναι τόσο όμορφο να μπορεί κανείς να κάνει όνειρα, Νεραϊδένια μου... τόσο όμορφο... και να ξέρεις πως κανείς δεν θα του τα τσακίσει... εύχομαι από καρδιάς να κρατήσει το όνειρό σου/σας... παντοτινά.

Η αγάπη είναι το πιό όμορφο πράγμα!

Σε φιλώ γλυκιά μου, καλή εβδομάδα.

η Λίτσα είπε...

Τις ευχές μου για 30 κι άλλα τοσα χρόνια...

Νεραϊδενια είπε...

Ερωτάκι μου...
Η αλήθεια είναι πως τα όνειρα πάντα με φόβιζαν. Φοβόμουν να "πετάξω", μήπως "προσγειωθώ απότομα" κι έτσι προτιμούσα απλά να βαδίζω. Με Αυτόν όμως δίπλα μου δε μπορώ πια να βαδίζω. Θέλω να πετάαααααω... Κι -ευτυχώς-είναι αυτός που με προτρέπει να το κάνω!

Λόλα μου...
Ευχαριστώ για τις ευχές σου.

Ευχαριστώ και τις δυο σας που περάσατε από τη γωνίτσα μου!

Ανώνυμος είπε...

beautiful photo!

fashionableroad.blogspot.com

Μετρώ τις μέρες, μετρώ τις ώρες...