(Η) λυπημένη...

Στην πέτρα της υπομονής
κάθισες προς το βράδι
με του ματιού σου το μαυράδι
δείχνοντας πως πονείς.

Κι είχες στο νου σου το σκοπό
που ξεκινά το δάκρυ
κι ήσουν κορμί
που από την άκρη γυρίζει στον καρπό.

Κι είχες στα χείλη τη γραμμή
που είναι γυμνή και τρέμει
σαν η ψυχή γίνεται ανέμη
και δέουνται οι λυγμοί.

Μα της καρδιάς σου ο σπαραγμός
δε βόγκηξε
κι εγίνη το νόημα που στον κόσμο δίνει
έναστρος ουρανός.

Γιώργος Σεφέρης

Θυμάμαι....

ένα τραγούδι… Ένα τραγούδι γραμμένο πάνω στο θρανίο μιας μαθήτριας της Γ΄ Λυκείου… Πάνε χρόνια από τότε, κι όμως όταν το ακούω νιώθω σα να μην έχει περάσει μια μέρα….

Το φως να παίρνει την ματιά ο χώρος τα όνειρά σου
και τα νερά του ποταμού να σε τραβάν μακριά
ότι κι αν ονειρεύτηκες να φεύγει από κοντά σου
να απλώνεις μα τα χέρια σου να πέφτουνε βαριά

Και τι δεν μου' χες ορκιστεί και τι δεν μου' χες τάξει
μα τώρα η απουσία μου σε κάνει και ξεχνάς
δέσε καλά τις μαγικές στιγμές μας με μετάξι
και φώτισε τον ουρανό σχήμα της μοναξιάς

χωρίς πνοή χωρίς ματιά μόνο με τα όνειρά μου
με τρόχισαν οι άνεμοι που πάντα κυνηγώ
αυτοί που με ορίζουνε αυτοί που με πετάνε
αυτοί που με τινάζουνε στον τοίχο στο κενό

κορμί που σχίζεται στα δυο στα βράχια του αοράτου
μνήμες θολές και μια γλυκιά λήθη της λησμονιάς
στης μοναξιάς τον κόκκινο από αίμα πίδακα του
που ξεπετάγεται σα φως που φέγγει της στεριάς

το μαγικό στου φεγγαριού ονειροπόλειμά σου
το' χεις ξεχάσει κι είν' αργά καιρός να κοιμηθείς
με κάποιον που δεν τον χωρά η μαγική αγκαλιά σου
τις ώρες που περάσαμε μαζί θα μοιραστείς

μα εγώ πονώ για σένανε και σιωπηλά υποφέρω
μήπως τα μάτια που αγαπώ δακρύζουν στα κρυφά
τι κι αν με πούλησες φτηνά μια νύχτα και το ξέρω
κάθε στιγμή σε φέρνω εδώ κοιτώντας τα νερά

χορεύεις με τις μνήμες σου πετάς με τα όνειρά σου
αρχαίου δράματος χωρός περνάς στην αγορά
πετάς τα ρούχα σου γυμνός αγγίζεις την χαρά σου
φωτίζεις μόνο μια στιγμή και ζεις για μια φορά

Σαν Φως, Υπόγεια Ρεύματα

...σου δίνω εμένα...

Ας είχα κι εγώ φτερά σαν εσένα
μαζί σου να φεύγω σε μέρη χαμένα
στα μέρη που πήγες ποτέ μου δεν πήγα
τα τόσα που είδες ποτέ μου δεν είδα

Αν θέλεις φτερά σου δίνω εμένα
μαζί προχωράμε σε μέρη κρυμμένα
σβήσε απ' το νου τη ζωή την παλιά
μας φτάνει η δική μου στην δική σου αγκαλιά

Ας είχα κι εγώ τα δικά σου τα μάτια
φωλίτσες να χτίσω για σένα παλάτια
ζωή μου η ζωή σου, ψυχή σου η ψυχή μου
στο τέρμα μαζί σου, στο τέρμα μαζί μου

Αν θέλεις φτερά σου δίνω εμένα
να μην ανταμώνεις, μη βλέπεις κανένα
βάρκα εγώ , πανιά εσύ και κατάρτια
στου κόσμου μη πέσουμε πάλι τα μάτια

η βάρκα εγώ το κατάρτι εσύ
στο γύρω του κόσμου να βγούμε μαζί


Λεωνίδης Μιχάλης