26 Φεβ 2007

Νανούρισμα


Σαν δυο σταγόνες μοιάζουμε
σαν δυο Θεούς σε θέλω
στ' απόμακρα τα σύννεφα
μόνος σε ταξιδεύω.

Να 'σουν δροσοσταλιά μικρή
στους ώμους μου να γέρνεις
στης άνοιξης τα πρωινά
τα ρόδα να μαραίνεις.

Ξυπνώ και βλέπω γύρω μου
ξυπνώ δεν σε γνωρίζω
χαμήλωσα και τις φωνές
για να σε νανουρίζω.

Να 'σουν βροχούλα ξαφνική
που πέφτει στα ποτάμια
να σκέπαζες με τον αφρό
τα άδεια μου σκοτάδια.

Η καταιγίδα δυνατά
γύρω σε παρασέρνει
μες στην υγρή της τη ροή
στα χρώματα χορεύει.

Της άνοιξης τα πρωινά
δεν φέρνουν καταιγίδες
μοιάζουνε μόνο στις λευκές
τις άγραφες σελίδες.


Στίχοι: Υπόγεια Ρεύματα
Μουσική: Υπόγεια Ρεύματα


Ονειρά γλυκά παραμύθι μου...

24 Φεβ 2007

Καλημέρα...

 
Φέρνω την κούπα στα χείλη...
Πρώτα απολαμβάνω τη μυρωδιά...
Μετά έρχεται η πρώτη γουλιά καφέ...
Στο μυαλό μου έρχεται η εικόνα... Εσύ κι εγώ, αγουροξυπνημένοι, να πίνουμε μαζί καφέ...
Μέχρι κι ο καφές είναι διαφορετικός όταν τον πίνουμε μαζί...Άλλο άρωμα, άλλη γεύση...
Πόσο διαφορετικά, πόσο πιο όμορφα είναι να απολαμβάνω τον πρώτο καφέ της ημέρας -και το δεύτερο, και τον τρίτο- όταν σε έχω δίπλα μου... Όταν μπορώ να κοιτάζω τα χαμογελαστά σου μάτια... Όταν μπορώ να απλώσω το χέρι μου και να σε αγγίξω... Όταν μπορώ να χωθώ στην αγκαλιά σου...
Όλα είναι πιο όμορφα, όλα είναι ξεχωριστά, όταν ΕΣΥ είσαι δίπλα μου...

Καλή σου μέρα παραμύθι μου...

21 Φεβ 2007

Σε θέλω...

Είναι το φως σου που μ' αγγίζει και ανθίζω
είναι που έμαθα στο τίποτα να ελπίζω
είναι που έπαψα την τύχη μου να βρίζω
μια τύχη άτυχη που πια δεν την γνωρίζω
....
Είναι τα μάτια σου που κλείνεις και τρομάζω
είναι που μέσα σου σαν χρώμα ξεθωριάζω
είναι που θέλω το κορμί σου και διστάζω
μη φύγει τ' όνειρο καθώς θα σ' αγκαλιάζω
....



13 Φεβ 2007

Για σένα... Έρωτά μου...

Δε σε περίμενα...
Κι όμως ήρθες...
-να με βρεις...
Ξαφνικά σαν της άνοιξης μπόρα -ένα ζεστό πρωινό του Σεπτέμβρη....
Ήρθες...  -όπως το είχες υποσχεθεί...
Με του πόθου στα μάτια -αυτά τα μάτια τα χαμογελαστά...
το υγρό αντιφέγγισμα, -που με κάνει να ταξιδεύω...
να γεμίσεις με φως της ζωής μου -μια ζωή που δεν έχει νόημα πια χωρίς εσένα...
εκείνα τα σκουρα ανέλπιστα -και έδωσες στα πάντα νέα πνοή...
Ήρθες... -ναι, είσαι πια εδώ...
Κι ήταν του έρωτα η πολυπόθητη
ώρα...
-είναι του έρωτα η ώρα...Η δική μας ώρα...

Σ΄ αγαπώ...


Ίσως η απουσία είναι παρουσία

Ίσως η απουσία σου είναι παρουσία, χωρίς εσύ να είσαι,
χωρίς εσύ να πας να κόψεις το μεσημέρι
σαν ένα γαλάζιο λουλούδι, χωρίς εσύ να περπατάς
πιο αργά ανάμεσα στην ομίχλη και στους πλίνθους,

χωρίς εκείνο το φως που κρατάς στο χέρι
που ίσως άλλοι δεν θα δουν να χρυσίζει,
που ίσως κανείς δεν έμαθε ότι βλασταίνει
σαν την κόκκινη καταγωγή του τριαντάφυλλου,

χωρίς εσύ να είσαι, επιτέλους, χωρίς να έρθεις
απότομη, ερεθιστική, να γνωρίσεις τη ζωή μου,
καταιγίδα από ροδώνα, σιτάρι του ανέμου,

και από τότε είμαι γιατί εσύ είσαι,
και από τότε είσαι, είμαι και είμαστε,
και για χάρη του έρωτα θα είμαι, θα είσαι, θα είμαστε.


P. Nerouda

Θα είμαι...Θα είσαι.. Θα είμαστε...
Ναι, αγάπη μου, θα είμαστε... Κι αυτός ο πληθυντικός μου αρέσει τόσο...




11 Φεβ 2007

Βρέχει...



... κι εγώ τυλίχτηκα
σ' αυτή την αγκαλιά
στα σκουριασμένα σύννεφα στα φύλλα
στης βρεγμένης γης τη μυρωδιά

Ας ήτανε να πνιγώ σαν μια σταγόνα
μέσα στα χείλια σου εγώ
βροχή μου σκέπασε αυτή τη γωνιά
τούτο το σώμα που διψά

Βρέχει και στους καταυλισμούς
χορεύουν τα παιδιά
στάζει ο θεός στις προσευχές στο ντέφι
στις καρδιές στα πόδια τα γυμνά

Ας ήτανε να πνιγώ σαν μια σταγόνα
μέσα στα χείλια σου εγώ
βροχή μου σκέπασε αυτή τη γωνιά
τούτο το σώμα που διψά

Ήρθες βροχή μου κι άλλαξες
το δρόμο και το νου

και βούλιαξε το βήμα μου ποτάμι
κι άθελά μου με τραβάς αλλού

Ας ήτανε να πνιγώ σαν μια σταγόνα
μέσα στα χείλια σου εγώ
βροχή μου σκέπασε αυτή τη γωνιά
τούτο το σώμα που διψά

9 Φεβ 2007

Πέντε μήνες πριν...



- Υπάρχει κάτι που θα ήθελες να μοιραστείς μαζί μου έτσι...αυθόρμητα;
- Χμ... Ένα τραγούδι?
- Αχχχ... Ό,τι θέλεις μικρούλι μου
- Αυτό θα μοιραζόμουν, άντε και μια τάρτα σοκολάτα...
- Παίρνω λοιπόν την τάρτα και περιμένω το τραγούδι
- Ξέρεις ένα που λέει... Αχ δεν το θυμάμαι καλά.... Έχει τίτλο "Το βαλς"...


Ο παγωμένος Δούναβης της καρδιάς μου
σταμάτησε ξαφνικά να κυλά
Τα νερά του δεν πήγαιναν πουθενά
κι ό,τι αγάπησα και μ' αγάπησε νόμισα
πως χάθηκε στα σκοτεινά και παντοτινά

Ώσπου ξανάρθες και μου 'δωσες το χέρι,
έλα προστάζεις, η αγάπη είναι φωτιά

Τη ζωή μου θύμισες και να 'ταν μόνο ετούτο,
μ' έσυρες κι αρχίσαμε τους κύκλους του χορού
και το βαλς σαν βάλσαμο το νοιώθω μεσ' το αίμα
σαν κραυγή του θάνατου σαν γέλιο ενός μωρού






8 Φεβ 2007

Τόσο τρυφερά, τόσο απλά...



Έτσι όπως σ' έχω αγκαλιά
κι έχεις ακουμπήσει στα σεντόνια
Θεέ μου λέω η πρώτη μας βραδιά
κάνε να κρατήσει χίλια χρόνια

Πάνω απ' το απαλό σου το κορμί
πίνω σαν το μέλι τις σταγόνες
έλα να πετάξουμε μαζί
πάντα ερωτευμένοι στους αιώνες

Aγγιξέ με ζάλισέ με πάρε με ψηλά
φίλησέ με τύλιξέ με στα χέρια σου ζεστά
κι ας το πούμε κι ας ορκιστούμε κάθε μας βραδιά
όσο ζούμε να ξαναζούμε την πρώτη μας φορά


Όπως αφηνόμαστε γλυκά
τώρα νυσταγμένοι στο κρεβάτι
Θεέ μου λέω να 'μαστε καλά
πάντα ξεχασμένοι στην αγάπη


Έχεις κουραστεί μα εγώ είμαι εδώ
γείρε στο κορμί μου και κοιμήσου
όπου και να βγει θα σ' αγαπώ
έγινε η ζωή μου πια δική σου


Aγγιξέ με ζάλισέ με πάρε με ψηλά
φίλησέ με τύλιξέ με στα χέρια σου ζεστά
κι ας το πούμε κι ας ορκιστούμε κάθε μας βραδιά
όσο ζούμε να ξαναζούμε την πρώτη μας φορά

Μετρώ τις μέρες, μετρώ τις ώρες...